Новости 9 "В"
Любой вид спорта — это воспитание не только физической силы, но и силы духа. Человек преодолевает себя, управляет своим телом, стремится стать быстрее, выше, сильнее. Не зря эти слова являются девизом Олимпийских игр! «Быстрее, выше, сильнее!» - это напрямую относится и к волейболу. Ведь в нём нужно думать и двигаться быстрее, прыгать выше, делать удар мяча сильнее.
Ребята любят волейбол за то, что чувствуют себя частью команды, получают поддержку от нее. А ещё им нравится, что в этой игре нужно быть очень внимательным, наблюдая за действиями соперников, пытаясь понять их тактику. И хотя волейбол с виду достаточно спокойная игра, в ней хорошо тренируются и руки, и ноги, развиваются такие качества, как скорость реакции, ловкость движений, точность ударов, наблюдательность, решительность, умение работать в команде.
Вольга Савіцкая і Анастасія Купрыян паведамілі хлопчыкам і дзяўчынкам цікавы і змястоўны аповед пра ручнік, які суправаджаў чалавека на працягу ўсяго жыцця. Штодзённа, змываючы сон, чалавек «ласкаў» твар ручнiком-уцiральнікам. Збiраўся чалавек у дарогу цi ў госцi, абавязкова браў з сабою ручнiк, з iм жа перад хатаю сустракаў дарагiх гасцей. На тонкi мяккi ручнiк бабка-павiтуха прымала навароджанае дзiця. З ручнiком iшлi сватацца. Самую дарагую сямейную святыню – iкону, дазвалялася выносiць з дому толькi прыкрыўшы ручнiком. Звязана гэта з тым, што ручнiк - традыцыйны элемент беларускай культуры, сiмвал жыццёвага шляху беларусаў, які адлюстроўвае гісторыю народа, яго дух, творчыя памкненні і мастацкае светаўспрыманне. Гэта найкаштоўнейшы здабытак беларускай культуры і мастацтва.
Сіманок Юрый, Ашурок Карына, Лісай Вікторыя, Пасюта Яна, Федзюк Кірыл і Канцавік Міхаіл правялі для вучняў III “Б” і IV “А” класаў цікавую экскурсія пра любыя сэрцу ўзоры, пра ручнікі – ільняныя, паркалёвыя, баваўняныя. Вікторыя і Яна расказалі дзецям, як прыйшла да нас вышыўка, што вышываць людзі пачалі ў старажытныя часы, калі яшчэ жалеза не было, іголкі тады выраблялі з дрэва ды касцей рыбы. Найчасцей на Усходзе царам, каралям, іх прыбліжаным, багацеям, знакамітым ваяводам вышывалі вопратку залатымі, сярэбранымі ніткамі, а ў Індыі нават дзявочымі валасамі. Узоры дапаўнялі каштоўнымі камянямі, жэмчугам, бісерам, пёрамі прыгожых птушак, футрам рэдкіх звяроў.
Дзяўчаты паведамілі хлопчыкам і дзяўчынкам, што ручнікі адрозніваліся памерамі і аздабленнем, у залежнасці ад мэты яго прымянення. Яны старанна вытыкаліся на кроснах – ручных ткацкіх станках, аздабляліся ўзорамі, якія адрозніваліся ў кожнай мясцовасці.
Карына і Юрый нагадалі дзецям, што жаданых гасцей заўсёды сустракалі хлебам-соллю, якія падавалі на доўгім бялюткім ручніку з вышытымі на ім сімваламі «зямлі», «багацця», «ураджаю», «росквіту». Ручнікі, у залежнасці ад прызначэння, бываюць розныя: уціральнікі (імі выціралі твар), скарачы, або трапкачы (для выцірання посуду, рук, у іх пераносілі керамічны посуд з ежай). Маладыя стаялі на ручніку-падножніку, а чырвоны кут упрыгожвалі набожнікі, або абразныя ручнікі. Яшчэ былі пасцяныя, якія вешаліся ў час Вялікага посту, і святочныя.
Экскурсаводы ў хлопчыкаў і дзяўчынак папрасілі паразважаць: чаму нашу Радзіму называюць Белай Руссю? Усе ўдзельнікі экскурсіі прыйшлі да высновы, што наша зямля атрымала такую назву, бо не была заваявана іншаземцамі (белая — значыць чыстая, вольная, незалежная). Некаторыя вучні выказалі меркаванне, што менавіта белае льняное адзенне, светлыя валасы нашых продкаў паслужылі для яе назвы. А яшчэ была выказана цікавая думка, што так зямля стала называцца ад ручнікоў, разасланых па берагах рэчак і азёраў, якія ад сонца і вады станавіліся бялюткімі-бялюткімі.
